Pies się rozpycha, skacze na samochód, otwiera drzwi

          Jak poradzić sobie z drobnymi problemami z psem: rozpychaniem się, skakaniem na samochód, otwieraniem i drapaniem drzwi?

         W jaki sposób zdyscyplinować psa w takich sytuacjach radzi zoopsycholog.

Owczarek niemiecki

 

Potrzebny autorytet

         Z zachowania zwierzaka wnioskuję, że obok bycia wesołym pieszczochem - psiak chyba  mocno lubi postawić na swoim i ustawia sobie osoby znajdujące się w pobliżu.

         Skąd taki wniosek? Otóż lubiące rządzić psy bardzo często wybierają sobie do tego typu zachowań (przepychanie się, odsuwanie czy nawet przewracanie) osoby trochę słabsze fizycznie (dzieci oraz osoby starsze).

        Po prostu zwierzęta wyczuwają, że z tymi osobami mogą sobie na więcej pozwolić. Proszę zastanowić się, czy w otoczeniu psa jest osoba, przy której pies nie wykazuje tego typu zachowań, albo wykazuje ich najmniej.

        To właśnie ten człowiek powinien zacząć pracę z psem.

Jak powinno wyglądać szkolenie?

        Na początku powinno to być zwykłe wydawanie komend (siad, waruj, łapa, leżeć itp.). Ważne, aby w pobliżu ćwiczeń przebywały osoby, które pies na co dzień przepycha.

        Następnie niech właśnie te osoby zaczną wydawać psu komendy. Dla wzmocnienia ich autorytetu powinna za nimi stać osoba, której pies słucha.

        Za każdym razem, po dobrze wykonanym poleceniu, pies powinien dostać jakiś pyszny smakołyk np.. kawałek kurczaka.

        Jeżeli dzieci skończyły 6 lat najprawdopodobniej mogą już same wydawać psu polecenia/komendy i nagradzać zwierzaka. Oczywiście wszelkie ćwiczenia muszą odbywać się pod kontrolą osób dorosłych.

        Poprzez takie działania wzmocnimy w oczach psa pozycję osób wg niego słabszych.

Sposób na rzucanie się na samochód

         Aby zapobiec rzucaniu się psa na koła samochodu, proponuje takie oto rozwiązanie: na czas wjazdu auta druga osoba powinna zapiąć psa na smycz i odprowadzić w dalsze miejsce.

         Pies powinien cały czas widzieć wjeżdżający pojazd.

         Następnie osoba trzymająca psa powinna poprosić go o wykonanie dowolnej komendy, a następnie, gdy pies ją wykona – nagrodzić go za to.

         W ten sposób skupimy uwagę psa na nas, zapewnimy zwierzakowi bezpieczeństwo oraz skojarzymy wjazd auta z komendami, a przede wszystkim ze smakołykami – czyli z czymś przyjemnym.

Sznaucer szczeka na wszystkich na spacerze

        Sznaucer miniatura naszego czytelnika w trakcie spacerów hałaśliwie szczeka na wszystko, co się rusza.

       Czy takie zachowanie wynika z charakteru psa, czy może jest spowodowane lękiem?

       Jak oduczyć psa szczekania na ludzi i zwierzęta? Przedstawiam poniżej opinię eksperta.

 

 

Czy oszczekiwanie wszystkich na spacerze może być spowodowane lękiem?

Nauka podstawowych poleceń, aby odwrócić uwagę psa

        W przypadku sznaucerów zdarzają się osobniki, które więcej szczekają. Oczywiście obszczekiwanie może mieć też podłoże lękowe.

        Chcąc rozwiązać problem szczekania, warto popracować z psem pod kątem posłuszeństwa. Takie szkolenie może pomóc w odwróceniu uwagi psa od rzeczy, które aktualnie go niepokoją.

        Warto nauczyć psa podstawowych poleceń np.: „siad”, „waruj”, „zostań”.

        Naukę można rozpocząć w domu, potem ćwiczenia warto zacząć wykonywać na dworze, kiedy jesteśmy z psem na spacerze. Do nauki poleceń warto stosować jakieś psie smakołyki, które pies bardzo lubi.

        Podczas nauki bardzo ważne jest, aby pies był na nas (lub na smakołyku) bardzo skupiony.

Nauka „siad”

        „Siad” to chyba najbardziej popularne polecenie, które większość psów poznaje jako pierwsze. Podczas nauki „siadu” należy zwrócić dużą uwagę na to, aby pies był na nas skupiony.

1. Pokazujemy psu smakołyk (na tyle wysoko, by pies nie mógł go dosięgnąć).

2. Mówimy „siad” (w tym momencie pies powinien usiąść, jeśli trzeba, możemy mu pomóc naciskając drugą ręką na psi zadek i pilnując, aby pies nie zabrał nam trzymanego w ręku smakołyka).

3. Odczekujemy kilka sekund (pies powinien cały czas na nas patrzeć).

4. Kiedy polecenie wykona poprawnie – nagradzamy go dając smakołyk.

          Nauka innych poleceń, powinna wyglądać podobnie. Należy pamiętać o skupianiu uwagi psa na smakołyku i doprowadzaniu ćwiczenia do końca. Każde dobrze wykonane polecenie należy nagradzać!

          Gdy pies będzie już poprawnie wykonywać ćwiczenia w domu, przenieśmy trening do parku.

          Nauka poleceń, a w tym także skupienia na właścicielu, podczas pracy w parku pozwoli odciągnąć uwagę psa od innych rzeczy, które teraz psa niepokoją i powodują szczekanie.

          Na początku na pewno nie będzie łatwo, nawet jeśli w domu pies polecenia będzie wykonywał poprawnie. Nie można się jednak poddawać i każde ćwiczenie należy starać się doprowadzić do końca.

          Jeśli domowe szkolenie nie będzie nam wychodzić lub zabraknie nam cierpliwości, warto udać się na szkolenie grupowe do pobliskiej psiej szkoły. Tam poza nauką podstawowych poleceń z zakresu posłuszeństwa, pies nabierze ogłady w stosunku do innych psów i ich właścicieli. Po takim szkoleniu ani psy, ani ludzie nie powinni robić na nim już żadnego wrażenia.

Udar cieplny u psa

 Jak zapobiegać i leczyć?

        Udar cieplny u psa to stan zagrożenia życia zwierzęcia, który występuje, gdy temperatura ciała osiąga przedział od około 41°C do 43°C.         

        Niewydolność wielonarządowa, drgawki, a finalnie śmierć zwierzęcia są bardzo prawdopodobne, jeśli nie podejmiemy natychmiastowego leczenia.

        Należy rozpocząć proces schładzania organizmu psa, żeby miał jakiekolwiek szanse na przeżycie!

        Najczęstszą przyczyną udaru cieplnego jest pozostawienie psa w lecie w zamkniętym samochodzie.

Co to jest udar cieplny?

        Udar cieplny to stan zagrożenia życia, kiedy zwierzę nie jest w stanie obniżyć swojej temperatury ciała poprzez mechanizmy fizjologiczne.

        Psy obniżają swoja temperaturę ciała poprzez ziajanie, bo nie pocą się, tak jak ludzie. Muszą to robić, bo jeśli temperatura ciała osiągnie od 41°C do 43°C to w komórkach zaczną ścinać się białka i komórki będą ulegać uszkodzeniu – rozpocznie się proces, jaki obserwujemy podczas gotowania jajka.

Kiedy dochodzi do udaru cieplnego?

        Udar cieplny najczęściej występuje u psów, co nie znaczy, że nie może pojawić się również u kotów. Przegrzanie następuje w momencie, gdy zwierzę jest zamkniętej w rozgrzanej, małej przestrzeni, takiej jak samochód latem, czy też wyprowadzany jest przy upalnej, wilgotnej pogodzie. Do przegrzania może dojść również na zewnątrz, jeżeli zwierzęta nie mają dostępu do czystej wody i do zacienionego miejsca, gdzie mogłyby schronić się przed promieniami słonecznymi.

         Czynniki, które predysponują zwierzęta do wystąpienia udaru cieplnego to kolor sierści (ciemna sierść bardziej „przyciąga” słońce), wiek (starsze psy), otyłość, zmniejszona zdolność do cyrkulacji powietrza przez drogi oddechowe czy choroby układu krążenia.

         Zwierzęta z wąskimi drogami oddechowych, z porażeniem krtani, czy też rasy brachycefaliczne, takie jak chociażby buldogi, buldożki, boksery i mopsy mają mniejszą zdolność do efektywnego schładzania swoich organizmów.

         Najczęstszą przyczyną udaru cieplnego u psów jest pozostawienie ich w zaparkowanym samochodzie. Jedno z wielu przeprowadzonych badań wykazało, że nawet przy niewielkim zachmurzeniu i temperaturze 32°C wnętrze samochodu potrafi rozgrzać się do 48°C w ciągu 15-20 minut!

         W chłodniejsze dni samochód również może dość szybko się nagrzać i być niebezpiecznym dla naszego pupila. W innym badaniu, w słoneczny dzień przy temperaturze 21°C na zewnątrz w zaparkowanym w słońcu samochodzie z uchylonymi szybami, temperatura wnętrza wzrosła do 45°C w ciągu 1 godziny.

         Nie zapominajmy też o czworonogach przebywających na dworze – psy w kojcach, utrzymywane przy budzie muszą mieć cień i dostęp do wody. Również wyprowadzanie psa w czasie upałów może prowadzić do udaru cieplnego.

         W trakcie gorących dni, najlepiej zapewniać ruch w czasie, kiedy słońce jeszcze nie jest tak dokuczliwe, czyli np. wcześnie rano lub też wieczorami.

         Nie zapominajmy, żeby zawsze zapewnić dużą ilością wody i odpoczynku w trakcie spaceru. Pomocne jest także chłodzenia swojego psa polewając go wodą z węża ogrodowego lub umożliwiając mu kąpiel.

Udar cieplny u psa: jak rozpoznać?

         Udar dotyka prawie każdy system w organizmie. W normalnych warunkach, gdy ciało nagrzewa się, psy zaczynają ziać, aby pozbyć się nadmiaru ciepła.

         Innym sposobem na ochłodzenie jest wysłanie większych ilości krwi do rozszerzonych naczyń krwionośnych w pobliżu skóry.

         Ciepło na drodze promieniowania jest wydalane z organizmu, a chłodniejsza krew wraca do obiegu. W przypadku wysokiej temperatury i braku możliwości oddania ciepła, krew kierowana jest z dala od ważnych narządów, takich jak mózg, nerki, przewód pokarmowy, i wątroba. Kiedy te narządy nie otrzymują wystarczającej ilości krwi, zaczyna się ich powolna degradacja.

        Objawy udaru cieplnego to:

dyszenie,

letarg

wymioty / biegunka,

dezorientacja,

drgawki,

śpiączka.

UWAGA! W ostateczności udar cieplny u psa może zakończyć się śmiercią!

Leczenie udaru cieplnego przed interwencją lekarza weterynarii

        Działanie musi zostać podjęte natychmiastowo, gdyż śmierć może nastąpić w ciągu kilkunastu minut. Jeśli zwierzę cierpi na udar cieplny, należy udać się natychmiast do lekarza weterynarii, jednak przed wyjazdem należy schłodzić zwierzę przy użyciu chłodnej wody np. z węża ogrodowego, zawinięcie go w mokry ręcznik, oblanie spirytusem (spirytus paruje dużo szybciej niż woda zabierając ze sobą nadmiar ciepła z powierzchni ciała zwierzęcia) albo nakierowanie wentylatora na naszego psa.

         Pamiętajmy, żeby zwierzęcia NIGDY NIE ZANURZAĆ W LODOWATEJ WODZIE! 

         Może to spowodować groźne dla życia powikłania!

Jak zapobiegać udarowi cieplnemu?

         Udarom można zapobiec poprzez szczególną ostrożność. Należy unikać umieszczania zwierząt w niebezpiecznych dla nich miejscach i nie narażać na promieniowanie słoneczne. Żadne zwierzęta nie powinny być pozostawione w samochodzie, nawet jeśli okna są lekko uchylone.  

         Zwierzęta, które są na zewnątrz w upalne dni powinny mieć swobodny dostęp do świeżej wody, cienia i odpoczynku. Szczególną troską w upalne dni należy otoczyć zwierzęta, które dotykają choroby, otyłość, są starsze, lub budowa ich ciała dodatkowo naraża je na wystąpienia udaru w ciepłe dni.

Kot i wysokie temperatury

        Udar cieplny (hipertermia) to ogólne określenie wielu zaburzeń spowodowanych nadmiernym przegrzaniem organizmu.

        Pamiętajmy, że jest on poważnym zagrożeniem dla życia kota i nigdy nie wolno go bagatelizować.

W jaki sposób dochodzi do udaru cieplnego?
        Koty się nie pocą.

        W czasie upałów chłodzą swoje ciało podobnie jak psy – ziejąc. Z organizmu zwierzęcia intensywnie odparowywana jest wówczas woda wraz z dużą ilością składników mineralnych. Jeśli w otoczeniu panuje zbyt wysoka temperatura, kot może nie być w stanie odpowiednio się schłodzić.

        Sytuacja taka prowadzi to do odwodnienia i niedoboru minerałów mających kluczowe znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania organizmu. Najbardziej narażone są koty, które mają długie futro.

        Ciało kota opatulone w taki naturalny płaszcz trudniej oddaje ciepło. Innym zagrożeniem są oparzenia słoneczne skóry, które mogą przerodzić się w złośliwe nowotwory. Tutaj do największej grupy ryzyka należą koty nagie (np. sfinksy), albinotyczne i inne z białą sierścią.

Objawy 

             – pierwszym symptomem przegrzania organizmu jest nadmierne pobudzenie zwierzęcia: bieganie, pomiaukiwanie. Kolejnym to przede wszystkim płytki, przyspieszony oddech i bardzo wysoka temperatura ciała dochodząca do 42 st. C.

         Możemy zaobserwować suchą skórę warg i ciemny kolor języka i dziąseł. W ciężkich przypadkach pojawiają się drgawki i utrata przytomności. Niekiedy niestety nie udaje się zwierzęcia uratować.

Zapobieganie 

                      polega przede wszystkim na… odrobinie naszej wyobraźni.

        NIGDY nie zostawiajmy zwierzęcia w samochodzie w ciepły letni dzień, nawet jeśli wchodzimy do sklepu tylko po to żeby kupić bułeczki. Temperatura w aucie bardzo szybko wzrasta nawet do 70 stopni.

        Wyobraźmy sobie nas samych zamkniętych w takiej puszce. Pamiętajmy żeby naszemu kotu nigdy nie zabrakło świeżej wody w misce – jest to zasada która obowiązuje zawsze, ale szczególnie zwróćmy na to uwagę w upalne dni.

        Możemy wtedy wlać do miski kota wodę mineralną niegazowaną, która uzupełni niedobory minerałów. Koty uwielbiają wygrzewać się na słońcu, ale w upały nie zamykajmy zwierzaka na balkonie.

        Kot musi mieć możliwość schronienia się w cieniu jeśli poczuje taką potrzebę. Jeśli już jednak zauważymy niepokojące objawy, zacznijmy schładzać zwierzę zimnymi ręcznikami i natychmiast skontaktujmy się z weterynarzem.

Ważne
          Przede wszystkim pamiętajmy, że jeśli nasz kot dziwnie się zachowuje i widać że coś z nim jest nie tak, należy natychmiast zasięgnąć porady lekarza!

          Informacje o chorobach na które zapadają koty podaję jedynie w celu ogólnego zorientowania się z czym możemy się zetknąć i na co należy zwrócić uwagę obserwując zwierzę.

          Opis powyżej nie jest ani pełną listą, ani nie służy diagnozowaniu, a już na pewno nie uprawnia do leczenia kota na własną rękę. To tylko wskazówki dla właścicieli by obserwując zachowanie swojego pupila mieli rozeznanie co robić w przypadku dziwnego zachowania się kota w czasie upałów.

Jak zapewnić kotu dobre warunki w podróży

Wielu z nas nie wyobraża sobie wakacji bez towarzystwa własnego kota. Czasem po prostu nie mamy go z kim zostawić wybierając się na urlop. Jeśli mruczącego pupila chcemy zabrać ze sobą, należy zapewnić mu odpowiednie warunki i komfort w czasie podróży.

Samochód

        Kot powinien być przewożony w specjalnym pojemniku przystosowanym do tego celu. Pod żadnym pozorem nie należy przewozić zwierzęcia poza klatką lub bez pasów. Stanowi on wtedy zagrożenie dla kierowcy lub może się skaleczyć np. podczas gwałtownego hamowania.

        Pomocne w przewożeniu kota są przeznaczone do tego transportery. Są one odpowiednio wentylowane i łatwe w trzymaniu.

        Należy bezwzględnie zabezpieczyć pojemnik, żeby nie przemieszczał się w czasie jazdy. Warto spróbować oswoić naszego pupila z pojemnikiem przed podróżą.

        Innym rozwiązaniem może być kupienie specjalnych szelek dla kota, które są przypinane do pasów bezpieczeństwa znajdujących się w samochodzie. Warto wyposażyć się też w matę, która ochroni nasz pojazd przez zniszczeniem i zabrudzeniem.

Pociąg

        Z reguły można przewozić kota w pociągu bez konieczności kupowania dodatkowego biletu. Musi on jednak znajdować się w specjalnym pojemniku lub torbie. Powinien być on transportowany w miejscu przeznaczonym na bagaż podręczny, najczęściej nad głowami pasażerów.

        Na przewożenie kota w przedziale powinniśmy uzyskać zgodę innych podróżnych jadących w przedziale.

Samolot

        Większość linii lotniczych dopuszcza przewóz kotów na pokładzie samolotu jako część bagażu podręcznego. Zwierzę musi być umieszczone w odpowiedniej klatce lub pojemniku, które nie będzie w żaden sposób ograniczało jego ruchów. Nie może ono taż przekraczać dopuszczalnych przez przewoźnika wymiarów i wagi. Takie dane można znaleźć na stronach internetowych linii lotniczych.

         Zwierzę powinno posiadać odpowiednie zaświadczenia i świadectwa szczepień oraz badań, a dodatkowo czip lub tatuaż, które umożliwią jego identyfikację.

         Koty różnie reagują na podróż. Może zdarzyć się, że zwierzę będzie niespokojne lub dręczone wymiotami.

         Warto wtedy mieć przy sobie odpowiednie preparaty, najlepiej przepisane przez weterynarza.

         Należy zapewnić kotu wodę i pożywienie, a także umożliwić mu zabawę i rozprostowanie łapek na postojach.

Czy zwierzęta domowe mogą zarazić nas pasożytami.

Kochamy zwierzęta. Pies czy kot to taki nasz domowy pupil, członek naszej rodziny. Chętnie z nim przebywamy, głaszczemy i przytulamy się do niego. Dajemy się lizać po twarzy. Jednak oprócz całej swojej miłości mogą przekazać nam również nieproszonych gości w postaci rożnych pasożytów.

Czym możemy zarazić się od nieodrobaczonego psa lub kota?

          Pies poprzez kontakt z zarażonym środowiskiem zewnętrznym, zwykłym trawnikiem zanieczyszczonym odchodami innego psa lub skażonym pokarmem sam zaraża się pasożytem glisty psiej (toxocara canis). Człowiek staje się żywicielem przypadkowym, który dość często ulega zakażeniu poprzez bliski kontakt ze swoim pupilem. Wystarczy przytulenie twarzy do zwierzaka lub całowanie go.

          Objawy choroby tzw. toksokarozy u dorosłego człowieka w dużej mierze zależą od lokalizacji larw przetrwalnikowych. Najczęściej spotykane to:

·                                 powiększenie węzłów chłonnych,

·                                 gorączka,

·                                 nudności,

·                                 wymioty,

·                                 ogólne osłabienie,

·                                 brak apetytu,

·                                 powiększenie i bóle śledziony oraz wątroby,

·                                 pokrzywka na skórze.

          Najczęściej takie objawy przypisujemy innym schorzeniom nie zdając sobie sprawy z tego, ze jesteśmy nosicielami pasożytów. Wskazaniem do faktycznego stanu naszego zdrowia jest eozynofilia czyli podwyższona liczba granulocytów kwasochłonnych we krwi.

Inne robaki, które zagrażają naszym domowym zwierzakom a w prostej linii ich właścicielom topasożyty giardia (lamblia), które umiejscawiają się w jelicie cienkim .

           U ludzi pierwsze objawy pojawiają się już po kilku dniach od zarażenia. Są to:

·                                 nudności,

·                                 wymioty czy bezkrwawa biegunka.

          W  zależności od intensywności inwazji może pojawić się spadek masy ciała, zanik mięśni, często nadmierna senność. Jest to choroba szczególnie niebezpieczna dla dzieci, gdyż powoduje zaburzenia wchłaniania tłuszczów i węglowodanów, które wraz z niedoborem witamin i białek wskutek długotrwałych biegunek może prowadzić do niedożywienia a w konsekwencji niedorozwoju fizycznego.

          Sprzątając kuwetę po swoim pupilu można zarazić się toxoplazmozą. Jest to choroba wywołana przez pierwotniaka (toxoplasma gondii). Zarażenie przeważnie przebiega bezobjawowo i nie wymaga żadnego postępowania leczniczego.

          To, że się przebyło taką infekcję można potwierdzić badaniami serologicznymi czyli wykrywaniu swoistych przeciwciał  przeciwko Toxoplazma gondii. Jednakże jest bardzo groźna dla kobiet w ciąży, gdyż może prowadzić do zarażenia płodu a w konsekwencji do szeregu ciężkich wad wrodzonych u noworodka.

          Pasożytami zewnętrznymi, dobrze wszystkim znanymi są pchły. Żerują chętnie na zwierzętach, jak i na ludziach. Ukąszenie pcheł wywołują reakcję alergiczną na składniki ich śliny prowadząc do pojawienia się w miejscu ukąszenia zaczerwienienia lub świądu. Mogą przenosić choroby zakaźne i pasożytnicze.

          Pasożytujące na psach lub kotach pchły są żywicielem pośrednim tasiemca psiego (Dipylidium caninum). Tasiemiec dostaje się do ciała zwierzęcia  poprzez lizanie lub gryzienie miejsc pokąsanych przez pchły. Od naszego pupila to już krótka droga do człowieka - szczególnie dzieci, które pozostają w bliskim kontakcie z domowymi zwierzakami.

         Co robić, aby zminimalizować ryzyko zarażenia się pasożytami od naszych domowych zwierzaków?

          Istotną sprawą jest mycie rąk po kontaktach ze zwierzakami. Szczególnie dzieciaki powinny o tym  pamiętać. Domowego zwierzaka trzeba regularnie odrobaczać. Najczęściej zalecane jest, aby psa odrobaczać trzy, cztery razy do roku a dorosłego kota co 3 miesiące.

Należy poradzić się lekarza weterynarii opiekującego się naszym pupilem. 

          Ważne jest, aby posiadacz zwierzaka miał świadomość tego, że takie zagrożenie istnieje i chociaż raz na rok poddał się badaniu na obecność pasożytów w organizmie.

          Również przy okazji badań kontrolnych dziecka należy poinformować lekarza prowadzącego o posiadaniu kota lub psa w domu i poprosić o interpretację badań pod tym kątem , a także zapytać o sposoby radzenia sobie z zagrożeniem.

Bolończyki

 – Pieski Do Towarzystwa

        Bolończyk to już niemłoda rasa psów, mająca swoje początki podobnie jak inne pieski z rodziny biszonów na terenie basenu Morza Śródziemnego.

        Swoją ekspansję na tereny Europy rozpoczął z Włoch, dokładnie z Bolonii od którego wzięła się jego nazwa.

        Pieski te były jedną z podstawowych ozdób najbogatszych i największych dworów i wszędzie były witane z zachwytem. Towarzyszyły niesamowicie wpływowym osobistościom.

        Przez setki lat były najpopularniejszą rasą kanapową a jednak w okolicach XIX wieku były bliskie całkowitego wymarcia. Stało się tak głównie za sprawą innych ras które zaczęły wypierać bolończyka z salonów oraz skomplikowanej sytuacji historycznej, która zlikwidowała arystokrację.

        Bolończyki to pieski stworzone do towarzystwa. Szybko stają się pełnoprawnym członkiem rodziny. Są wesołe, lubią zabawę, nieustannie dążą do kontaktu fizycznego ze swym Panem i mogły by długie godziny spędzać na kolanach. Zazwyczaj najbardziej przywiązują się do Pani domu.

        Są stosunkowo energiczne jednak nie przepadają za nazbyt aktywnymi spacerami. Są raczej powściągliwe w w kontaktach z obcymi. Nie charakteryzują się tendencją do nieprzerwanego szczekania jak to niejednokrotnie wygląda u innych niewielkich piesków.

        Doskonale dostosowują się do nowych warunków (np na wakacjach) pod warunkiem, że mają zapewnione towarzystwo swoich opiekunów. Bardzo szybko przejmują w posiadanie nowy teren.

        Dzięki temu, że nie mają sierści tylko włosy, utrzymanie czystości w mieszkaniu, w którym trzymamy bolończyka jest proste i wystarczy systematyczne szczotkowanie. Szczotkowanie jest dla nich pieszczotą, a jednocześnie usuwa martwe włosy.

        Nie występuje u nich efekt linienia, więc nie musimy zamartwiać się o kłęby sierści na ubraniach i w szafach. Dodatkowo nie powodują alergii.

W naszym kraju Hodowle Bolończyków są stosunkowo mało popularne podobnie jak w pozostałych europejskich krajach.

          Wyjątek stanowią Włochy.

          Kupując bolończyka trzeba zwrócić uwagę czy ma on odpowiednią metrykę lub rodowód. Metryka może zawierać również jakieś dodatkowe uwagi na temat niedoskonałości konkretnego psa, co może oznaczać, że nie nadaje się on do dalszej hodowli. 

          Bolończyk z hodowli bez metryki lub z uwagami w metryce nie może również uczestniczyć w wystawach. Należy uważać na hodowców którzy twierdzą, że bolończyk z ich hodowli nie załapał się już na metrykę ale i tak jest rasowy.

          Informacje takie są nieprawdziwe, ponieważ każdy szczeniak bez wyjątku musi ją otrzymać. Jeśli nie ma to może nie być psem rasowym tylko kundelkiem.

Dla kogo jeż będzie odpowiednim zwierzątkiem domowym

        Jeże zyskują ostatnio dużą popularność jako zwierzęta domowe. Są miłymi i dość przyjaznymi zwierzętami, mimo że mają kolce. Jednak ich hodowla nie jest łatwa i wymaga od ich właściciela dużo wysiłku.

       Jeśli jesteśmy gotowi zajmować się nimi, bawić po nocach i nie oczekiwać, że zwierzę się do nas przywiąże – jeże będą dla nas dobrym kompanem.

Charakterystyka jeży

        Jeże prowadzą nocny tryb życia i właśnie wieczorem ich aktywność znacznie wzrasta. Średnia długość ich życia to 6 lat.

        Niektóre z nich łatwo dają się brać na ręce i jeśli już na to pozwolą – dają się głaskać i siedzą na kolanach. Są to jednak zwierzęta uparte i opieka nad nimi wymaga wiele cierpliwości.

        Utrzymanie jeży nie jest łatwe i tanie. Przyjmując je pod swój dach musimy być gotowi na wydatki.

Klatka dla jeża

        To w niej jeż spędza większość swojego dnia. Może mieć formę terrarium wykonanego ze szkła lub drewnianych płyt. Należy zachować w nim stałą temperaturę ok. 24 st. C., w czym pomoże zainstalowanie grzałki z termostatem.

        Klatka powinna być możliwie największa, aby jeż mógł w niej swobodne biegać. Dno klatki można wyłożyć substratem lub wiórkami z drewna.

        W klatce nie może zabraknąć domku, w którym jeż będzie mógł się schować, a także miseczek na jedzenie i wodę do picia.

Pokarm dla jeża

        Jeże lubią jeść i od razu trzeba zaznaczyć, że są to zwierzęta owadożerne, więc próby karmienia jeży jabłkami skończą się niepowodzeniem.

        Jako pokarm dla tych zwierząt dobrze spisuje się karma dla kotów. Zawiera odpowiednie składniki odżywcze – podobnie zresztą jak mięso lub ryby.

        Dietę można dodatkowo urozmaicić podając im owady - świerszcze i karaczany. Te elementy pożywienia powinny być podawane około 3 razy w tygodniu, jako przekąska.

        Jeże muszą mieć też stały dostęp do wody.

Szczur - zwierzę domowe?

           Szczury są czasami kojarzone z brudnymi zwierzętami - nic bardziej mylnego.

          Te gryzonie bardzo dobrze spisują się jako zwierzęta domowe i zyskują sympatię wielu osób

Charakterystyka

         Szczury to bardzo towarzyskie i przede wszystkim niezwykle inteligentne zwierzęta. Są bardzo bystre i szybko się uczą. Można nauczyć je wykonywać proste sztuczki. Nie lubią samotniczego życia i na wolności łączą się w stada.

         Żyją średnio ok. 3 lat. Bardzo przywiązują się do swojego właściciela i słuchają jego głosu. Jednocześnie są to dość płochliwe zwierzęta. Nie lubią przebywać w hałaśliwym otoczeniu z dużą liczbą ludzi.

Klatka

         Powinna być przestronna i możliwie duża. Szczury lubią przestrzeń i potrzebują się wybiegać. W klatce powinny znaleźć się także sprzęty, które urozmaicą gryzoniom przybywanie w zamknięciu.

         Warto zainwestować w klatkę z wieloma poziomami, a dodatkowo wyposażyć ją w huśtawki, rury, mostki, itp. Można także włożyć do środka gałęzie, które dodatkowo urozmaicą wnętrze.

Pożywienie

         Dieta szczurów powinna być urozmaicona. Podstawą żywienia tych gryzoni są mieszanki ziaren i orzechów. Oprócz tego można im podawać warzywa i owoce, takie jak jabłko, banan, marchew czy pietruszkę.

         Szczury chętnie jedzą też zioła i suchy chleb. Dodatkowo zwierzęta te powinny dostawać też białko, w postaci mięsa lub nabiału: jogurtu, białego sera.

         Należy się wystrzegać karmienia gryzoni tłustymi pokarmami, sałatą, cytrusami, kapustą, żółtym serem i czekoladą.

Choroby

        Gryzonie są bardzo delikatne i czasem zdarza się, że zachorują. Najczęstszymi chorobami, na które zapadają szczury to: mykoplazmoza, przeziębienia, zwyrodnienia i guzy. Szczególnie narażone na infekcje są starsze szczury. Pierwszymi oznakami, które wskazują na to, że zwierzęta nie są w najlepszym zdrowiu to wydzielina z nosa lub uszu, ubytki w sierści i brak apetytu.

         Hodowanie tych gryzoni wymaga dużej cierpliwości i sporych nakładów pieniężnych. Jednak wysiłek jest opłacalny ‑ wychowując szczura i bawiąc się z nim zyskujemy oddanego przyjaciela.

Najwierniejszy Przyjaciel

       Bez wątpienia od tysięcy lat człowiek posiada najwierniejszego, przyjaciela wśród zwierząt, które oswoił i udomowił. Darzy człowieka bezgranicznym i bezwarunkowym przywiązaniem i wiernością.

       „Tym najlepszym przyjacielem człowieka jest pies” – z tym twierdzeniem można się spotkać bardzo często, a wielu ludzi zgadza się z nim w stu procentach. Trudno jest bowiem zaprzeczyć tym słowom.

       Pies jest faktycznie najwierniejszym towarzyszem człowieka, obce są mu negatywne uczucia wobec swojego właściciela, takie jak zazdrość czy złość, a w zamian za swą wierną służbę nie oczekuje on od nas niczego. Ucieszy go choćby najmniejszy kąsek jedzenia czy odrobina uwagi z naszej strony.

        Pies to także wspaniały przyjaciel dziecka, dlatego rodzice chętnie kupują swoim dzieciom szczeniaki. W takim przypadku szczególnym zainteresowaniem cieszą się wyjątkowo łagodne rasy, np. yorki, mopsy czy nawet boksery.

       Opiekując się psem, dziecko uczy się odpowiedzialności, a i sam psiak także jest z tego układu zadowolony, ponieważ dzieci poświęcają swoim pupilom dużo czasu i uwagi.

       Niestety, nie każdy pies ma takie szczęście, wiele razy słyszy się o okrucieństwie z jakim spotykają się te stworzenia, które przecież nikomu nic nie zawiniły. Coraz częściej pojawiają się ludzie mieniący się miłośnikami zwierząt a w szczególności psów, w pogoni za zyskiem zgotowują tym zwierzętom straszny los.

       Nie dalej jak dziś telewizja pokazała jak pseudo hodowca pod Warszawą przetrzymywał dziesiątki Yorków w piwnicy – psy były chore i ślepe. To naprawdę hańba dla człowieka żeby w tak okrutny sposób obchodzić się ze zwierzętami, które są mu tak oddane.

       Zwykle chodzi tu o najróżniejsze sposoby pozbywania się psów, gdy właściciel już się nimi znudzi lub chce gdzieś wyjechać i nie ma z kim zostawić zwierzęcia. Opuszczony i porzucony pies – nierzadko w nieludzki sposób – nie wie, co zrobił źle.

        Dwa lata temu sam uwolniłem takiego porzuconego psa uwiązanego do drzewa za pomocą kabla, zawiązanego w taki sposób, że zaciskał się na szyi biednego pieska. Na szczęście dla niego, pomimo, że był już dorosły mój kuzyn przyjął go do siebie i dopiero piesek zaczął żyć jak w raju.

        Pies oczywiście, nie wini przecież swego ukochanego właściciela. Trauma, spowodowana takim wydarzeniem, może towarzyszyć takiemu zwierzakowi do końca życia, nawet jeśli ostatecznie trafi do dobrych ludzi.

       Niestety, takie przypadki rzadko się zdarzają, ponieważ porzucane zwierzęta to już zazwyczaj dorosłe psy, a większość ludzi wybiera jednak szczeniaki.

       Zanim więc przygarniemy do siebie zwierzaka, dwa razy zastanówmy się nad tym, czy jest to dobra decyzja i czy będziemy w stanie o niego dbać, a nie zgotujemy mu takiego okrutnego losu.

Psia Dieta

          Pies jest najlepszym przyjacielem człowieka. Nie ulega to wątpliwości.

          Dla wielu ich miłośników to również członek rodziny.

          Martwią się oni, gdy ich pupil zachoruje lub zaginie. Aby więc zadbać o zdrowie i dobrą kondycję psa należy w odpowiedni sposób się nim opiekować.

         Podobnie jak u człowieka źródłem dobrego zdrowia psa jest odpowiedni odpowiednio dobrana dieta oraz ruch. Karmienie psa powinno odbywać się w sposób dość ostrożny. Pies potrzebuje odpowiednio zbilansowanego jadłospisu który zapewni mu energię, oraz dostarczy do organizmu odpowiednie ilości substancji niezbędnych dla jego zdrowia.

Karmienie

        Pierwsza rzecz, o której należy pamiętać to regularność dawania psu posiłku. Nie zna się on na zegarze, ale karmiony przez pewien czas o jednej porze przyzwyczaja się do niej. Ponieważ starsze psy jedzą przeważnie jeden posiłek dziennie godzina ta musi być ściśle określona. Najlepiej jeżeli zostanie ona ustalona po spacerze, zabawie ćwiczeniach itp.

        Podczas podawania posiłków dużą rolę odgrywa również naczynie. Przede wszystkim powinno być ono wykonane z materiałów, które w kontakcie z żywnością w żaden sposób nie mają na nią wpływu. Psie naczynie powinno być zdrowe dla naszego pupila dlatego też powinno posiadać odpowiednie atesty.

         Najczęściej naczynia takie wykonane są z tworzyw sztucznych lub metalu. Każdorazowo gdy pies skończy posiłek miskę należy dokładnie umyć. Pozostawiony w misce pokarm może być źródłem bakterii, które mogą mieć negatywny wpływ na zdrowie psa.

        Podczas podawania psu pokarmu lub wody warto zadbać o to na jakiej wysokości znajdują się miski. Powinna być ona dostosowana do wzrostu psa. Im większy pies tym miska powinna być na większej wysokości. W tym, celu można specjalny stojak na pokarm.

        W przypadku psów rosnących warto jest zadbać o to, aby stojak ten miał regulowaną wysokość. Dostosowanie wysokości, na której umieszcza się miskę do wzrostu psa zapobiega pojawianiu się u niego deformacji kończyn przednich i kręgosłupa a także zadławienia się przez psa podczas zbyt łapczywego jedzenia.

         Ostatnią kwestią dotyczącą posiłku jest jego temperatura. Nie powinien on być podawany zbyt gorący ani zbyt zimny. Po jego przygotowaniu należy go schłodzić do odpowiedniej temperatury.

Posiłek

        Dla zdrowia psa istotnie jest nie tylko to jak podaje mu się posiłek ale również z czego się on składa. Na rynku dostępnych jest wiele gotowych posiłków dla psów w postaci suchej karmy lub posiłków w puszkach. Gotowa karma dla psów nie stanowi jednak pełnego posiłku dla psa pomimo odpowiedniego składu.

        Dla psa podobnie jak dla człowieka ważne jest zaspokojenie głodu. Ponieważ je on przeważnie jeden posiłek dziennie powinien on być na tyle wartościowy, aby dostarczał mu odpowiednią, dzienną dawkę witamin i energii.

        Pokarm z puszki jest doskonałą bazą do przygotowania posiłku, natomiast sucha karma może być przekąską. Wybierając farmę gotową należy zdecydować się na znaną markę. Podobnie jak w przypadku żywności dla ludzi, niska cena psiej karmy nie oznacza wcale dobrej jakości.

         Przygotowanie w pełni domowego posiłku jest dość trudne. Pies wymaga dostarczenia mu wszystkich składników w odpowiednich ilościach. Posiłek taki powinien być bogaty w białka, skrobi, tłuszczy, warzyw oraz składników mineralnych i witamin. Znaczną ilość masy posiłku (ok. 40% całości) powinien stanowić ryż lub makaron. Ok. 35% posiłku powinno stanowić mięso (najlepiej drobiowe), natomiast pozostałe 25% powinny stanowić świeże warzywa.

        Pies powinien otrzymywać odpowiednią ilość pokarmu, dostosowaną do jego masy. Zarówno nadmiar jak i niedobór pokarmu prowadzić mogą do zaburzeń zdrowia psa.

        Zbyt dużo pokarmu prowadzi do otyłości i chorób serca.

        Zbyt mało pokarmu może prowadzić do zaburzeń w organizmie jak również w psychice psa.