Kot i kuweta

         Koty posiadają instynktowne potrzeby do wypróżniają się do piasku, ziemi czy żwiru oraz do zakopywania swoich odchodów.

         Stąd nauczenie ich czystości zwykle nie przysparza zbyt wielu problemów.

         Niektóre koty kopią w kuwecie zarówno przed, jak i po wypróżnieniu się,a inne nie robią tego wcale.

Wybór kuwety

         Na rynku dostępnych jest wiele rodzajów kuwet. Można je podzielić ze względu na kształt (prostokątna, trójkątna (narożna).

         Kuwety są otwarte lub zamknięte (kryte)(zmniejszają zapach kocich odchodów oraz ilość wysypywanego żwirku).

         Aby zmniejszyć ilość wysypywanego żwirku można także kupić kuwetę z tzw. ramką.

Trixie - kuweta dla kota z ramką

                                       

Trixie "Bill 2" toaleta dla kota 57 x 45 x 48 cm beżowa

         Nowością są tzw. kuwety samoczyszczące (jest ot typ zamkniętej kuwety, którą wystarczy jedynie przewrócić na bok, aby zebrać odchody w specjalnie przeznaczonym do tego celu pojemniku).

         Najważniejszą sprawą jest aby kuweta była na tyle duża, by dorosły kot zmieścił się w niej wygodnie.

         Wejście do kuwety, szczególnie dla kociąt i starszych kotów musi być wygodne, często niższe od pozostałych ścianek, umożliwiając swobodnie wejście.

         Idealna kuweta to przede wszystkim taka, która spełnia wymagania naszego kota.

Wybór żwirku

         Żwirek powinien dobrze chłonąć zapach i wilgoć. Żwirki zapachowe mogą drażnić niektóre koty i zniechęcać je do używania kuwety.

         I tu również najważniejsza jest zasada, że najważniejszy wpływ na wybór żwirku powinien mieć nasz kot.

         Hilton Żwir Bentonitowy Zbrylający Compact 5L  Hilton Żwirek Silikonowy dla kotów 3,8l - 1,8kg  Trixie   Certech Żwirek Super Benek Crystal 7,6l

Miejsce ustawienia kuwety

         Miejsce to powinno być ciche, spokojne i zawsze dostępne. Należy pamiętać, aby nigdy nie wystraszyć kota podczas korzystania z kuwety.

         Ilość kuwet Dla jednego kota wystarcza zwykle jedna kuweta, szczególnie gdy jest ona regularnie sprzątana. Natomiast przy większej ilości kotów należy kierować się zasadą: ilość kuwet = ilość kotów + 1

Higiena

         Kuwetę sprzątamy przynajmniej raz dziennie. Wymiana żwirku powinna następować raz w tygodniu.

         Niektóre koty nie załatwią się w brudnej kuwecie.

Nauka korzystania z kuwety

         Zwykle nie przysparza większych trudności, gdyż koty mają naturalną potrzebę do załatwiania się w piasku czy żwirze.

         Młodego kota wkładamy do kuwety po spaniu i po posiłku. Za każde prawidłowe skorzystanie z kuwety kota nagradzamy. Nigdy nie należy kota karać za załatwienie się poza kuwetą.

         Miejsce, które zostanie przez kota zabrudzone moczem i kałem należy dokładnie wysprząta oraz można zastosować w tym miejscu miejscu specjalny preparat odstraszający.

Homeopatia dla psa i kota

         W ostatnim czasie także w leczeniu zwierząt coraz chętniej sięga się po naturalne metody leczenia, do których można zaliczyć homeopatię.

         Jest ona stosowana nie tylko w medycynie ludzkiej, ale także w leczeniu naszych psów i kotów.

Dla kogo?

         Leki homeopatyczne można stosować u wszystkich ras psów i kotów, niezależnie od wieku i stanu fizjologicznego (także w ciąży i podczas laktacji).

Co to jest homeopatia?

         Homeopatia pochodzi od greckich słow homois (podobny) oraz pathos (cierpienie). Jej twórcą jest Samuel Hahnemann (niemiecki lekarz), jest stosowana w medycynie ludzkiej od końca XVIII wieku.

         Homeopatia nie likwiduje przyczyny choroby, pozwala natomiast chorym tkankom na powrót do prawidłowego działania.

         Leki homeopatyczne nie wykazują skutków ubocznych.

Zasady działania homeopatii

         Homeopatia opiera się na odwrotnych założeniach niż medycyna konwencjonalna.

Wg. homeopatów niewielka dawka leku w zdrowym organizmie wywołująca określone objawy może wyleczyć organim chory o takich samych objawach.

         Tworzy to podstawową zasadę homeopatii - tzw zasadę podobieństwa mówiącą "podobne leczy się podobnym".

         Druga zasada homeopatii mówi, że każdy lek homeopatyczny ma własny obraz, czyli do terapii wybieramy lek, który dokładnie odpowiada objawom choroby.

         Kolejną zasadą jest tzw. potencjonowanie. Twórcy homeopatii stwierdzili, że w im mniejszej dawce podany jest lek tym silniej on działa.

         Stosowanie homeopatii u zwierząt jest metodą nową, jeszcze rzadko stosowaną. Wymaga dokładnego stosowania się do wskazówek i dobrej obserwacji leczonego zwierzęcia.

Oczywiście są choroby wymagające leczenia tradycyjną medycyną.

Kiedy szczególnie można polecić homeopatię?

skaleczenia (nie wymagające podania antybiotyku czy szycia rany),

choroba lokomocyjna,

otyłość,

wychudzenie,

choroby przewlekłe,

w sytuacjach gdy stosowanie leku wiąże się ze zbyt dużymi skutkami ubocznymi w stosunku do korzyści.

         Zawsze stosowanie homeopatii powinno być pod kontrolą lekarza weterynarii, tak aby postawić prawidłową diagnozę oraz nie pzegapić sytuacji wymagających stosowania innego leczenia (inne leki, zabiegi chirurgiczne)

Choroba lokomocyjna u psów

         Choroba lokomocyjna to problem pojawiający się nie tylko w populacji ludzi, ale także psów.

         Jeżeli problem ten dotyczy twojego psa, wiesz doskonale jak bardzo jest on uciążliwy.

         Na szczęście choroba lokomocyjna u psów nie występuje zbyt często, a także może minąć lub zmniejszyć nasilenie wraz z wiekiem psa.

Pierwsze symptomy

ziajanie

ziewanie

ślinienie się, częste przełykanie śliny

"puszczanie baniek" ze śliny

wymioty

         Niektóre psy wymiotują już po kilku kilometrach, inne dopiero podczas dłuższej podróży.

Poniżej kilka wskazówek, jak pomóc psu oraz sobie przetrwać podróż.

         Większość psów lepiej znosi podróż na czczo. Są jednak wyjątki, którym lepiej podróżuje się po lekkim posiłku.

         Przyzwyczaj psa do samochodu - stres może nasilać mdłości.

         Planuj postoje, aby umożliwić psu rozprostowanie łap i napicie się wody.

         Jedź ostrożnie - ostre zakręty czy gwałtowne hamowanie wpływają na samopoczucie wszystkich pasażerów, szczególnie tych o "delikatnym żołądku".

         Zbyt wysoka temperatura oraz intensywne zapachy mogą utrudnić podróż Twojemu psu.

         Znajdź odpowiednie miejsce dla psa, często pomaga obserwacja otoczenia przez okno.

         Skontaktuj się z lekarzem weterynarii w celu farmakologicznego rozwiązania problemu.

         Na dłuższą podróż można stosować leki, które dodatkowo wyciszą psa i pozwolą mu przespać drogę.

         Niektórzy lekarze polecają stosowanie ludzkich leków np. aviomarin (koniecznie skonsultuj się przed podaniem ze swoim lekarzem weterynarii w celu dobrania odpowiednie dawki i preparatu).

Borelioza u psa

         Borelioza to choroba przenoszona przez kleszcze, nękająca nie tylko ludzi, ale także psy.

         Ryzyko zakażenia boreliozą zależy od narażenia naszego psa na "złapanie" kleszcza, a także od rejonu w jakim mieszkamy.

         Do tej pory największe ryzyko zarażenia boreliozą istniało w północnej i wschodniej polsce. Obecnie nosicielem boreliozy może być każdy kleszcz zarówno w parku, lesie jak i naszym ogrodzie.

Objawy:

         Objawy boreliozy są niespecyficzne i diagnostyka choroby wymaga wykonania dodatkowych badań krwi.

Do objawów należą:

powracające, długotrwałe kulawizny,

zapalenie mięśnia sercowego,

zapalenie nerek,

zapalenie stawów,

gorączka,

powiększenie węzłów chłonnych,

drgawki,

zmiana zachowania.

         Najczęściej występuje tylko jeden z w/w objawów (głównie kulawizny).

         Ujawnienie objawów choroby często występuje po długim czasie od zakażenia (u niektórych psów zakażonych boreliozą może nigdy nie dojść do ujawnienia objawów).

Zapobieganie:

         Zapobieganie boreliozie u psów polega na zabezpieczeniu zwierzęcia przeciwko kleszczom Zachęcamy do zapoznania się z artykułem - Kleszcze a psy, koty i fretki

         Istnieją także szczepionki przeznaczone dla psów np. Biocan B czy Merilym.

         Szczepić można psy od 12 tygodnia życia. Jeżeli wykonujemy szczepienie po raz pierwszy należy je powtórzyć po kilku tygodniach (w zależności od preparatu), a następnie stosować dawkę przypominającą raz w roku.

         Szczepienie przeciwko boreliozie nigdy nie jest w "pakiecie" podstawowych psich chorób, zaliczane jest do szczepień dodatkowych (wykonywanych na życzenie właściciela).    Stosowane jest u nas jeszcze bardzo rzadko.

         Pamiętajmy, że lepiej zapobiegać niż leczyć, a koszty leczenia (i diagnostyki) zawsze przekraczają koszty szczepienia psa.

Borelioza u psa

         Borelioza to choroba przenoszona przez kleszcze, nękająca nie tylko ludzi, ale także psy.

         Ryzyko zakażenia boreliozą zależy od narażenia naszego psa na "złapanie" kleszcza, a także od rejonu w jakim mieszkamy.

         Do tej pory największe ryzyko zarażenia boreliozą istniało w północnej i wschodniej polsce. Obecnie nosicielem boreliozy może być każdy kleszcz zarówno w parku, lesie jak i naszym ogrodzie.

Objawy:

         Objawy boreliozy są niespecyficzne i diagnostyka choroby wymaga wykonania dodatkowych badań krwi.

Do objawów należą:

powracające, długotrwałe kulawizny,

zapalenie mięśnia sercowego,

zapalenie nerek,

zapalenie stawów,

gorączka,

powiększenie węzłów chłonnych,

drgawki,

zmiana zachowania.

         Najczęściej występuje tylko jeden z w/w objawów (głównie kulawizny).

         Ujawnienie objawów choroby często występuje po długim czasie od zakażenia (u niektórych psów zakażonych boreliozą może nigdy nie dojść do ujawnienia objawów).

Zapobieganie:

         Zapobieganie boreliozie u psów polega na zabezpieczeniu zwierzęcia przeciwko kleszczom Zachęcamy do zapoznania się z artykułem - Kleszcze a psy, koty i fretki

         Istnieją także szczepionki przeznaczone dla psów np. Biocan B czy Merilym.

         Szczepić można psy od 12 tygodnia życia. Jeżeli wykonujemy szczepienie po raz pierwszy należy je powtórzyć po kilku tygodniach (w zależności od preparatu), a następnie stosować dawkę przypominającą raz w roku.

         Szczepienie przeciwko boreliozie nigdy nie jest w "pakiecie" podstawowych psich chorób, zaliczane jest do szczepień dodatkowych (wykonywanych na życzenie właściciela).    Stosowane jest u nas jeszcze bardzo rzadko.

         Pamiętajmy, że lepiej zapobiegać niż leczyć, a koszty leczenia (i diagnostyki) zawsze przekraczają koszty szczepienia psa.

Babeszjoza (babesioza) u psa i kota

         Babesia (u psów najczęściej Babesia canis oraz Babesia gibsoni) to pierwotniak pasożytujący w krwinkach czerwonych psa i kota. Babesia atakuje także człowieka.

         Pierwotniak ten jest przenoszny przez kleszcze.

Objawy choroby występują po 10-21 dniach od zakażenia.

         Szczególnie duże ryzyko zakażenia występuje na północy Polski (choć obecnie ze względu na często podróże naszych czworonogów, szczególnie w okresie wakacyjnym, mapa występowania babesiozy ciągle się zmienia.

         Notuje się coraz więcej przypadków babeszjozy w innych rejonach Polski, nawet u psów, które nie podróżują).

Objawy:

apatia, brak apetytu

gorączka powyżej 40'C

wymioty

żółtaczka

brązowe zabarwienie moczu

niewydolność krążenia i oddychania

         Typowy obraz babeszjozy opisywany jest przez właścicieli: "Pies leży, nie chce jeść, ani pić, ziapie, ciężko oddycha, sika na czerwono lub brązowo. Wszystko zaczęło się nagle.". Czasem właściciele zauważają żółte (lub początkowo białe) zabarwienie spojówek.

Diagnoza choroby jest możliwa po wykonaniu rozmazu krwi oraz badań serologicznych.

         Zapobieganie polega na stosowaniu profilaktyki przeciwko kleszczowej.Zachęcamy do zapoznania się z artykułem - Kleszcze a psy, koty i fretki

         W Polsce nie jest dotępna szczepionka przeciwko babeszjozie.

Leczenie:

         W zależności od układu odpornościowego psa, czasu trwania choroby i sposobu leczenia możliwe jest całkowite wyleczenie zwierzęcia.

          Każde kolejne zakażenie jest trudniejsze w leczeniu. Nieleczona babeszjoza prowadzi do śmierci zwierzęcia.

Jeż w ogrodzie

– jak pomóc jeżom

         Jeż europejski jest częstym mieszkańcem naszych ogrodów.

         Jest największym ssakim owadożernym występującym w Polsce.

        Zamieszkuje lasy, parki oraz ogrody.

        Żyje ok 8-10 lat.

Tryb życia

         Jeże śpią w ciągu dnia, na żer ruszając o zmierzchu i nocą. Przestraszone zwijają się w kulkę. Jeże zapadają w sen zimowy. Tylko dobrze przygotowany do zimy jeż ma szansę ją przetrwać. Zaczynają się przygotowywać jesienią poprzez gromadzenie tkanki tłuszczowej. Na kryjówkę wybierają stertę liści, w której śpią zwinięte w kulkę. Podczas hibernacji dochodzi do obniżenia temperatury ciała i zwolnienia procesów metabolicznych.

         Jeże budzą się wiosną, gdy temperatura osiąga ok 15'C.

Nagłe skoki temperatury zimą czy niepokojenie jeża przez psa może być dla niego bardzo niebezpieczne (traci zbyt wiele energii).

         Z natury są samotnikami.

Odżywianie

Jeż odżywia się głównie owadami. Do jego diety należą: dżdżownice, ślimaki, jaszczurki, węże, żaby, małe gryzonie, jaja ptaków, pisklęta. Nie pogardzi padliną oraz owocami opadłymi z drzew. Oczywiście przy sposobności skorzysta z psiej lub kociej miski.

Status prawny

         W Polsce podlega ścisłej ochronie czynnej – oznacz to, iż zabronione jest chwytanie, przetrzymywanie jeży, poza sytuacjami ratującymi ich życie.

Zagrożenia

         Zbyt późne urodzenie się jeży

Jeżeli młode urodzą się zbyt późno mogą nie być w stanie nagromadzić wystarczającej ilości tłuszczu umożliwiającej przetrwanie zimy. W tym celu jeż musi ważyć minimum 700g (choć w przypadku srogiej i długiej zimy masa ta może nie być wystarczająca).

Inne zwierzęta

         Psy, lisy, kuny, tchórze, borsuki, puchacze to naturalni wrogowie jeży.

Człowiek

         Największym zagrożeniem dla jeża są ludzi.

Mnóstwo jeży ginie pod kołami samochodów. Nieuważne koszenie traw i zarośli również stanowi dla nich zagrożenie.

Wypalając łąki zagrażamy nie tylko jeżom, ale zabijamy drobne zwierzęta, którymi jeże się żywią.

Jak możemy pomóc

         Nigdy nie bierzmy zdrowego jeża do domu, nie próbujmy ich hodować, ani nimi handlować – jest to prawnie zabronione.

Jeża możemy wziąć do domu tylko w ściśle określonych przypadkach tj. znalezienie chorego/rannego jeża, znalezienie młodych jeży jesienią niezdolnych do przetrwania zimy, znalezienie młodych osesków gdy jesteśmy pewni, że matka nie żyje (np. została na naszych oczach zabita przez inne zwierzę, kosiarkę).

         W sytuacjach tych należy się skontaktować z lekarzem weterynarii lub Polskim Stowarzyszeniem Ochrony Jeży. Jeże należy zwykle odrobaczyć i zabezpieczyć przeciwko pasożytom zewnętrznym (musi być to jednak wykonane pod kontrolą lekarza weterynarii.).

         Uważajmy podczas jazdy samochodem, ostrożnie kośmy trawę.

Uczyńmy nasz ogród przyjaznym dla jeży.

Ogród przyjazny dla jeża

         Nasz ogród nie może być szczelnie ogrodzony, siatka nie powinna być ostro zakończona, tak aby zwierzę przechodząc pod ogrodzeniem nie skaleczyło się. Najlepszym sposobem jest zostawienie jednej ściany ogrodu bez ogrodzenia (jeżeli nie mamy psa).

Dobrze czują się w gęstych zaroślach i unikają otwartych przestrzeni. Zostawmy więc „dziką” strefę w naszym ogrodzie z dłuższą trawą, kupkami liści, gałęzi, rozłożystymi krzewami. Możemy jeże także dokarmiać (szczególnie wczesną wiosną i jesienią).

Dokarmianie jeży

         Jeżom można zaoferować suche oraz mokre karmy dostępne dla kotów. Szczególnie polecane się karmy firmy royal, animoda, ewentualnie whiskas.

Zawsze musimy zapewnić jeżom świeżą wodę do picia.

Młody jeż jesienią

         Jeżeli jesienią (gdy temperatura spada nocą poniżej +9'C) znajdziemy młodego jeża (mniejszy od dużego jabłka) należy rozważyć pomoc.

         Nasza pomoc zależy od stanu jeża – jeżeli niewiele my brakuje do odpowiedniej masy wystarczy dokarmianie go codziennie wieczorem. Jeżeli natomiast jeż jest bardzo mały, a zima tuż tuż konieczne może okazać się przezimowanie jeża w naszym domu (10-20'C)(nigdy nie należy dopuszczać do hibernacji jeża w domu – musi być całą zimę aktywny i codziennie pobierać pokarm).

         Jeże, którym pomogliśmy zabierając je do domu na zimę można śmiało wypuścić na wiosnę do ogrodu, te zwierzęta nie oswajają się tak szybko jak inne.

         Pomimo bliskiego kontaktu z człowiekiem nie są oswojone i od momentu wypuszczenia prawdziwą miłością darzą jedynie wolność i pełną miskę z jedzeniem, którą opróżniają co kilka dni do ostatniego okruszka.

Jeżowe ciekawostki

         Zmysły – jeże stosunkowo kiepsko widzą (w dzień do 30m, nocą do 12m), ich atutem jest słuch.

         Ślinienie się – niektóre substancje (smak, zapach) powodują nadmierne ślinienie się jeży. Niektórzy autorzy uważają, iż nadmierne wytwarzanie pienistej śliny i pokrywanie nią ciałą ma na celu ułatwienie walki z pasożytami zewnętrznymi czy ułatwienie zdobycia względów u partnera/partnerki.

         Błędne jest uznawanie nadmiernego ślinienia u jeża za objaw wścieklizny.

         Zatem pamiętajmy o tym, że śliniący się jeż to nie zawsze wściekły jeż!

Określanie wieku psów na podstawie stanu uzębienia

        Na podstawie wyglądu uzębienia można w dużym przybliżeniu określić wiek naszego psiego pupila. Jest to szczególnie cenne, gdy trafiamy na przykład na zabiedzoną psią znajdę.

       1. Okres wykłuwania się zębów siecznych mlecznych:
- cęgi, średniaki, okrajki i kły wykłuwają się w 1-2 miesiącu życia. Zęby mleczne są ostre.
- po 2 miesiącu życia siekacze rozstępują się na skutek rozszerzania się kości międzyszczękowej i szczęki dolnej.
- w wieku 2-4 miesięcy zęby mleczne zaczynają się ścierać

        2. Okres zmiany zębów siecznych:
- zmiana cęgów, średniaków, okrajek, następuje w 4-5 miesiącu po urodzeniu
- zmiana kłów następuje w 6 miesiącu życia

        3. Ścieranie się karbików na stałych zębach siecznych:
- na cęgach szczęki dolnej - 1,5 roku
- na średniakach szczęki dolnej - 2,5 roku
- na cęgach szczęki górnej - 3,5 roku
- na średniakach szczęki górnej - 4,5 roku
- na okrajkach szczęki dolnej - 5,5 roku
- na okrajkach szczęki górnej - 6 lat
- powierzchnia trąca siekaczy jest kształtu poprzecznie-owalnego - 7 lat
- kły starte są tępo - 8 lat
- powierzchnia trąca siekaczy wysuwa się znacznie do przodu i jest kształtu poprzecznie-owalnego - 10 lat
- wypadają cęgi z górnej i dolnej szczęki - 12 lat

A teraz kilka informacji ogólnych:
        Pies ma 28 zębów mlecznych: 6 siekaczy góra, 6 siekaczy dół, 2 kły góra, 2 kły dół, 6 przedtrzonowców góra, 6 przedtrzonowców dół.
Pies ma 42 zęby stałe: 6 siekaczy góra, 6 siekaczy dół, 2 kły góra, 2 kły dół, 8 przedtrzonowców góra, 8 przedtrzonowców dół, 4 trzonowce góra, 6 trzonowców dół.

FIV - czyli koci AIDS

Zespół nabytego niedoboru immunologicznego (zakażenie wirusem FIV)

        Nazywany bywa również kocim AIDS. Występuje nieco rzadziej niż wirus białaczki, ale tak jak ona, jest jedną z najbardziej niebezpiecznych chorób.

         Wirus FIV nie jest bezpośrednia przyczyną śmierci kota, powoduje jedynie że organizm staje się zupełnie bezbronny wobec wszelkiego rodzaju zakażeń.

         Wirus ten nie stanowi zagrożenia dla ludzi czy innych zwierząt. Nie ma do tej pory skutecznego leku na tą chorobę.

W jaki sposób dochodzi do zarażenia?

         Najwięcej wirusa znajduje się w ślinie, a 99% przypadków zarażenia następuje przez pogryzienie.

         Bardzo rzadko do zarażenia kociąt dochodzi w łonie matki, lub zaraz po porodzie, podczas przegryzania pępowiny czy dalszej pielęgnacji kociąt przez chorą kotkę.

         Tak jak FeLV, wirus ten jest bardzo wrażliwy na różne czynniki środowiska a zakażenie jest możliwe jedynie przez bezpośredni kontakt.

Objawy

          Objawy być może zaobserwujemy dopiero po kilku latach od zarażenia zwierzęcia.

          Choroba ma trzy stadia:

     1. stadium początkowe – bezpośrednio po wniknięciu wirusa do organizmu kota. Trwa 1-2 dni, kiedy kot może stać się ospały, będzie miał lekką gorączkę, być może powiększone węzły chłonne lub biegunkę. Często właściciel nawet tego nie zauważa.

     2. stadium latentne – kiedy nie ma żadnych objawów choroby, zwierzę jednak już zaraża inne koty. W tym czasie wirus stopniowo niszczy system odpornościowy kota, a po 5-7 latach od zakażenia dochodzi do ostatniego etapu choroby.

     3. stadium terminalne (końcowe) – układ immunologiczny kota przestaje funkcjonować i groźne stają się dla niego nawet te zarazki, z którymi zdrowy organizm bez trudu sobie radzi. Dochodzi do licznych zakażeń i infekcji, często pojawiają się nowotwory, aż wreszcie wyniszczone zwierzę umiera lub zostaje uśpione.

Zapobieganie

          Zapobieganie polega niestety jedynie na izolowaniu chorych zwierząt lub ograniczenie kontaktu zdrowych kotów z innymi kotami.

          Leczyć można tylko objawy choroby, czyli wszystkie nawracające dolegliwości, co na krótki czas poprawi samopoczucie zwierzęcia.

Ważne

         Przede wszystkim pamiętajmy, że jeśli nasz kot dziwnie się zachowuje i widać że coś z nim jest nie tak, należy natychmiast zasięgnąć porady lekarza!

         Powyższe informacje o chorobach, na które zapadają koty podaję jedynie w celu ogólnego zorientowania się z czym możemy się zetknąć i na co należy zwrócić uwagę obserwując zwierzę.

         Nie jest to ani pełna lista, ani nie służy diagnozowaniu, a już na pewno nie uprawnia do leczenia kota na własną rękę.

         Z zauważonymi objawami należy zgłosić się do lekarza weterynarii.

Wścieklizna u kotów

Wścieklizna 

                    jest bardzo niebezpieczną, również dla człowieka, chorobą wirusową. Nie leczona na czas kończy się zgonem. Wirus wścieklizny uszkadza system nerwowy, powodując porażenie mięśni oddechowych, skurcze krtani i gardła.  

        Zwierzę umiera w wyniku uduszenia. Przyczyną wścieklizny jest wirus rhabdowirus - obecny w płynie rdzeniowym chorego zwierzęcia, a w końcowym stadium choroby - w ślinie.

        Zachorować mogą wszystkie ssaki; na wściekliznę nie chorują za to ptaki, gady i ryby.

W jaki sposób dochodzi do zarażenia?
         Wirus wścieklizny przenosi się zwykle poprzez ugryzienie ze zwierzęcia na inne zwierzę lub ze zwierzęcia na człowieka.

         Do zakażenia może również dojść, jeśli ślina chorego zwierzęcia dostanie się do naturalnych otworów ciała np. do nosa lub oczu.

         Możliwa, chociaż mniej prawdopodobna, jest infekcja wirusów poprzez uszkodzoną błonę śluzową, gdzie dostać się może zakażona ślina.

Objawy

              wścieklizny to brak apetytu, wymioty, biegunki lub zaparcia.   Później obserwuje się trudności w połykaniu, ślinotok i nagłą agresywność zwierzęcia.

         Objawami wścieklizny może być także żałosne miauczenie, niedowład żuchwy oraz mięśni przełyku i kończyn, a także charakterystyczny objaw wścieklizny - zjadanie niejadalnych przedmiotów.


Zapobieganie 

                       - w Polsce nie ma obowiązku szczepienia kotów przeciw wściekliźnie, ale jest to wysoce wskazane jeśli nasz kot biega swobodnie.

         W takiej sytuacji zawsze istnieje możliwość kontaktu z chorymi zwierzętami. Pamiętajmy, że jeśli wystąpią już pierwsze objawy choroby, na jakiekolwiek leczenie jest zbyt późno a zwierzę musi być uśpione!

        Staje się wówczas niebezpieczne dla człowieka, a i tak zdechnie w ciągu kilku dni. Jeśli nasz kot nie był szczepiony, a wrócił z eskapady pogryziony, należy natychmiast udać się do lekarza weterynarii.

Ważne
         Przede wszystkim pamiętajmy, że jeśli nasz kot dziwnie się zachowuje i widać że coś z nim jest nie tak, należy natychmiast zasięgnąć porady lekarza!

         Informacje o chorobach na które zapadają koty podaję jedynie w celu ogólnego zorientowania się z czym możemy się zetknąć i na co należy zwrócić uwagę obserwując zwierzę

       . Nie jest to ani pełna lista, ani nie służy diagnozowaniu, a już na pewno nie uprawnia do leczenia kota na własną rękę.